‘’Met mijn neefjes en nichtjes speelde ik vroeger altijd al schooltje, en ik was de juf’’
Het verhaal van leerkracht en bovenschoolse ICT'er Anita Kock

Als klein meisje ontstond bij Anita Kock al de nieuwsgierigheid naar het werken in het basisonderwijs. Als boerendochter, met alleen een zus, kreeg ze ook al vroeg belangstelling voor techniek; ze hielp met uiteenlopende klusjes op de boerderij. Tegenwoordig is ze betrokken bij de hoogbegaafdheidsklas van Essentius, het E-Denklab, en werkt ze als bovenschoolse ICT’er binnen de organisatie. Een mooie combinatie van haar al vroeg ontstaande interesses. Haar enthousiasme en betrokkenheid bij de organisatie hadden ook een keerzijde voor haar: zo kreeg ze te maken met een zware burn-out. Essentius bood haar de steun en kansen die ze nodig had om weer op te krabbelen. Nu staat ze sterker dan ooit in haar rol binnen de organisatie, waar ze haar diverse talenten optimaal kan inzetten.

 

Technische en didactische interesse

Al in haar jeugd begon Anita’s interesse voor zowel het vak van leerkracht als de ICT te ontstaan. ‘’Ik woonde op de boerderij en had alleen een zus,’’ vertelt Anita. ‘’Daarom deden wij ook de klusjes die anders, zoals je vaak ziet, de zonen uitvoerden. Denk aan het leggen van kabels of repareren van stekkerdozen. Ik merkte dat ik er helemaal geen hekel aan had om dit te doen maar ik vond het juist erg interessant. Zo ontstond dan ook mijn interesse voor techniek.’’ In het contact met familieleden merkt ze dat het onderwijs ook wel eens goed bij haar kon passen. ‘’Met mijn neefjes en nichtjes speelde ik altijd schooltje. En het is ook niet moeilijk om te raden wie er dan altijd de juffrouw speelde.’’

De pabo of docent wiskunde?

Toen Anita een studierichting moest kiezen, was het nog onzeker welke kant het op zou gaan. ‘’Het was voor mij niet meteen duidelijk of ik de pabo wilde volgen of een opleiding tot docent wiskunde. Die laatste had immers meer van het technische aspect dat me ook erg aansprak. Ik besefte echter dat je als docent op de middelbare school stevig in je schoenen moest staan, en ik wist niet zeker of dat al bij me paste. Daarom heb ik toen voor de pabo gekozen.’’

 

 

De pabo of docent wiskunde?

Toen Anita een studierichting moest kiezen, was het nog onzeker welke kant het op zou gaan. ‘’Het was voor mij niet meteen duidelijk of ik de pabo wilde volgen of een opleiding tot docent wiskunde. Die laatste had immers meer van het technische aspect dat me ook erg aansprak. Ik besefte echter dat je als docent op de middelbare school stevig in je schoenen moest staan, en ik wist niet zeker of dat al bij me paste. Daarom heb ik toen voor de pabo gekozen.’’

Uit het onderwijs

Nadat Anita de pabo heeft afgerond, start ze met werken op invalbasis in Doetinchem. Ze werkte op verschillende scholen en had daardoor een volwaardige baan maar het lukte haar niet een vaste baan te krijgen op één school. Anita: ‘’Ik heb toen besloten het onderwijs uit te gaan. Het was helaas een tijd waarin er niet veel banen beschikbaar waren. Ik heb vervolgens gewerkt als secretaresse voor een architectenbureau. Ook heb ik bij verschillende fabrieken allerlei soorten werkzaamheden uitgevoerd. Toen ik kinderen kreeg ben ik een tijdje helemaal gestopt met werken om voor mijn kinderen te zorgen.’’

 

 

Als de dochter van Anita in groep 4 moeite krijgt met de tafels, wakkert dat haar passie voor het onderwijs weer aan. ‘’Ik heb mijn dochter Linda in die tijd geholpen de tafels onder de knie te krijgen en ik merkte hoeveel energie ik hiervan kreeg. Het onderwijs kriebelde weer en zo ben ik gestart bij Essentius in de invalpool. Ik ben begonnen op basisschool De Klimpaal en ging vervolgens werken op de Mariaschool. Uiteindelijk kreeg ik daar een vaste baan aangeboden in 1999 en ben ik er nooit meer weggegaan. Ik heb in alle groepen gestaan. Mijn voorkeur lag bij groep 6. Het zijn net sponzen en ze hangen echt aan je lippen bij alles wat je vertelt.’’

Met open armen ontvangen

Anita vertelt dat ze zich meteen thuis voelde op de Mariaschool en bij Essentius. ‘’Ik werd met open armen ontvangen en voelde mij zo welkom. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt.’’ Anita vertelt hoe ze in de loop van de jaren allerlei mogelijkheden aangereikt krijgt. ‘’Op de Mariaschool was bekend dat ik interesse had voor ICT. Op dat moment was er al een collega die zich hiermee bezighield, maar ik heb aan hem gevraagd of ik met hem mocht meegroeien. Hij was al wat ouder dus zag dit ook wel zitten. Toen hij met pensioen ging in 2010, heb ik deze taak van hem overgenomen en deze verantwoordelijkheid voor de gehele organisatie op mij genomen. Ik heb allerlei trainingen gevolgd en voel me als een vis in het water in de wereld van ICT! Inmiddels is collega Dirk aangesloten, die deze taak samen met mij oppakt.’’

 

 

Teveel hooi op de vork

Doordat ik het moeilijk vond om nee te zeggen en graag aan alles wilde bijdragen, ben ik mezelf in 2017 voorbij gelopen. Ik had een burn-out met een flinke depressie. Samen met collega Nicole, van personeelszaken, ben ik toen een tweede spoortraject ingegaan waarin we zochten naar een andere werkgever. Dit bleek allemaal niet succesvol. Op een gegeven moment maakte de organisatie kenbaar dat ze mij heel graag wilden houden en hebben ze een baan voor mij gecreëerd. Naast ICT’er, kon ik taken oppakken als onderwijsondersteuner voor de hoogbegaafdheidsklas van Essentius. Ik ben tot op de dag van vandaag erg dankbaar dat ze dit voor mij hebben gerealiseerd. Het is echt mijn redding geweest.’’

Nieuwe taak

In 2019 is Anita onderdeel geworden van de hoogbegaafdheidsgroep van Essentius, het E-Denklab, waarvoor ze samen met collega Lilian verantwoordelijk is. ‘’Toen deze groep werd opgericht, werd er door een aantal collega’s gedacht aan mij als medeverantwoordelijke. We hebben samen veel zoekwerk verricht over hoe we dit zo goed mogelijk konden wegzetten in de organisatie. We kunnen wel zeggen dat dat gelukt is! Ik werk op dinsdag voor het E-Denklab en op de andere twee dagen werk ik als ICT’er op de scholen.

 

 

Als aan Anita wordt gevraagd of ze nog dromen heeft voor de toekomst, is haar antwoord helder. ‘’Ik ben gewoon heel blij met hoe het nu gaat en wat ik nu doe. Je hoeft niet altijd méér in het leven. Het is juist heel mooi om tevreden ze zijn met hoe het nu is. En dat ervaar ik ook zo!’’